Lelystad Airport, 26–29 juni 2025 – Traditiegetrouw verrast hoofdsponsor Red Bull de bezoekers van het hardstyle-dancefestival Defqon.1 met een spectaculaire luchtvaartact. Dit jaar brachten de Flying Bulls uit het Oostenrijkse Salzburg hun imposante kroonjuweel, de OE-LDM Douglas DC-6B, mee naar de Flevopolder.
Defqon.1 wordt georganiseerd door Q-dance en bestaat sinds 2003. Het is uitgegroeid tot het meest toonaangevende hardstyle-dancefestival ter wereld. In 2003 vond de eerste editie plaats op het strand van Almere met een bescheiden aantal van 10.000 bezoekers. Sinds 2011 vindt het evenement plaats in Biddinghuizen, op het terrein bij Walibi Holland. Tegenwoordig trekt het festival zo’n 100.000 bezoekers, waarvan ruim de helft meerdere dagen verblijft op het campingterrein.De naam Defqon.1 komt uit het Amerikaanse leger: DEFCON geeft de DEFense readiness CONdition aan, oftewel de staat van paraatheid van het leger. Defcon.1 is de hoogste staat van paraatheid. Deze is gelukkig nog nooit gebruikt in de Verenigde Staten. In die toestand is er sprake van een (dreigende) aanval op de Amerikaanse strijdkrachten door een buitenlandse militaire macht. Het gebruik van kernwapens is dan direct mogelijk. Gelukkig houden wij het liever bij Defqon.1 in Biddinghuizen.
Douglas DC-6B
De eerste Douglas DC-6 vloog op 15 februari 1946. Tot en met 1958 werden er in totaal 704 gebouwd. Er bestonden ook militaire varianten van dit model: de C-118 Liftmaster bij de US Air Force en de R6D bij de US Navy. De DC-6 is te omschrijven als een verlengde DC-4 met drukcabine.
De DC-6B beschikt over vier Pratt & Whitney R-2800-CB17 stermotoren van elk 2.500 pk (1.900 kW). Wanneer deze alle vier tot leven komen ontstaat een geluid dat een rechtgeaarde luchtvaartliefhebber zal omschrijven als een symfonieorkest.
Varianten
Er zijn meerdere varianten: de basisversie DC-6, de iets verlengde DC-6A (combinatie van passagiers- en vrachttoestel met vrachtdeur) en de DC-6B (zonder vrachtdeur, alleen voor passagiers). Dit laatste model is de OE-LDM van The Flying Bulls. Tot slot is er nog de DC-6C, die zowel passagiers kan vervoeren als tot vrachttoestel kan worden omgebouwd.
Air Force One
Zagen we afgelopen week nog de Boeing VC-25A als Air Force One op Schiphol, met de president van de Verenigde Staten aan boord, ook de DC-6 heeft als Air Force One dienst gedaan. In het Pima Air & Space Museum in Tucson (Arizona) staat de 53-3240, de Douglas VC-118A waarmee president John F. Kennedy vloog. De VC-118A werd in 1962 opgevolgd door de Boeing VC-137C (een Boeing 707-variant).
Where Legends Rise
Dit jaar is het thema van Defqon.1 “Where Legends Rise”. Welnu, de bezoekende Douglas DC-6 van de Flying Bulls is zeker als een “rising legend” te omschrijven. In Europa is dit de enige nog vliegende Douglas DC-6.
Tot een aantal jaar geleden vlogen er nog twee DC-6’en in Groot-Brittannië. Dat waren de G-APSA Douglas DC-6A [45497] en de G-SIXC Douglas DC-6B [45550]. De G-SIXC werd al in 2011 uitgeschreven en de G-APSA heeft sinds 2017 niet meer gevlogen. Deze toestellen werden indertijd ingezet door Air Atlantique voor vrachtvluchten. Daarbij waren ze ook regelmatig nog op Schiphol te zien.
In de Verenigde Staten staan er nog zeventien in het luchtvaartuigregister, maar die zijn lang niet allemaal meer luchtwaardig. De beste kans om aan de andere kant van de Atlantische Oceaan een vliegende DC-6 tegen te komen is in Alaska, waar Everts Air er nog een aantal in de vloot heeft — al is het aantal vermoedelijk op één hand te tellen.
Jugoslovenski Aerotransport
De OE-LDM werd in 1958 gebouwd door Douglas in Santa Monica en op 24 oktober van dat jaar afgeleverd als YU-AFA aan Jugoslovenski Aerotransport (JAT), de staatsluchtvaartmaatschappij van Joegoslavië. Dit toestel heeft constructienummer 45563 en was het één na laatst gebouwde exemplaar van de DC-6; de allerlaatste was de YU-AFB [45564], eveneens voor JAT.
Tito
Van 1961 tot 1973 vloog “onze DC-6” bij de Joegoslavische luchtmacht met militaire registraties 7451, 73101 en uiteindelijk 7511. Het toestel deed dienst als VIP-transportmiddel van Josip Broz Tito — de invloedrijke Joegoslavische leider die van 1953 tot zijn dood in 1980 president was van de Socialistische Federale Republiek Joegoslavië.
Naar Afrika
In 1975 verhuisde de DC-6 naar de luchtmacht van Zambia, nadat Tito hem had verkocht aan president Kenneth Kaunda. Het militaire serienummer werd toen GMB 110. In januari 1994 werd het toestel aangekocht door Namibia Commercial Aviation, dat het registreerde als V5-NCF. Vanaf juli 1996 vloog Air Namibia ermee rond onder de naam “Fish Eagle”.
25 jaar in de vloot
Sinds 2000 ontfermen The Flying Bulls zich over dit toestel. Op 7 juni 2000 keerde de Douglas als V5-NCF terug naar Europa, met Hangar 7 in Salzburg als nieuwe thuisbasis. Dat is inmiddels dus alweer vijfentwintig jaar geleden!
Een drie jaar durende restauratie volgde. Vanaf 4 april 2001 vloog het toestel met de Amerikaanse registratie N996DM — waarbij “DM” een verwijzing is naar Dietrich Mateschitz, de in 2022 overleden medeoprichter van Red Bull. Het huidige Oostenrijkse kenmerk OE-LDM werd toegekend op 30 juni 2013.
Familiereünie
Met de komst van de DC-6 naar Lelystad Airport deed zich wel een unieke situatie voor. Er waren op dat moment zowel een Douglas DC-2, drie DC-3’s, een DC-4 én een DC-6 aanwezig. We kunnen ons niet voorstellen dat er ergens in de wereld nog een veld is waar zo’n gevarieerde Douglas DC-verzameling met stermotoren bijeen is! De DC-2, DC-3’s en DC-4 staan bij het luchtvaartmuseum Aviodrome.
Rondvluchten
Tijdens Defqon.1 bood Red Bull een aantal relaties en ambassadeurs de mogelijkheid aan om een rondvlucht te maken — onder andere boven het festivalterrein. Ook kon je vooraf een speciaal 4-pack Red Bull-energydrank aanschaffen. Vond je daarin een Golden Boarding Pass, dan mocht je mee aan boord.
In totaal zijn er drie rondvluchten gemaakt met de OE-LDM vanaf Lelystad Airport: één op vrijdagmiddag, en twee op zaterdagmiddag en -avond. Na vertrek vloog de DC-6 richting ‘Bravo’ om vervolgens een paar scherpe bochten te maken boven het festivalterrein. Daarna ging de route via de Randmeren naar Amsterdam. Tijdens de laatste vlucht op zaterdagavond werd zelfs een low pass gemaakt over baan 22 van Schiphol! Daarna werd koers gezet terug naar Lelystad.
Na de landing op vrijdag werd het toestel begroet met een watersaluut van de luchthavenbrandweer. De zaterdagavondvlucht eindigde met een fraaie low pass over baan 23. Toen de toren tijdens de nadering vroeg of de DC-6 kwam voor een low pass of een full-stop landing, antwoordde de captain droogjes dat als men graag een low pass wilde zien, men daartoe uiteraard bereid was. De torencontroller hoefde niet lang na te denken: “Oscar-Delta-Mike, cleared low pass runway 23.”
Power Hour
Aan de linkerkant droeg de OE-LDM een speciale sticker van Defqon.1 met daarop “Power Hour”. Dit is tijdens Defqon.1 het legendarische uur op zaterdagmiddag tussen 16:00 en 17:00 uur. In dit uur gaan alle knoppen op maximaal, alle schuiven open en knalt alles wat er maar kan knallen. De energie op het hoofdpodium — de Red Stage — bereikt dan zijn hoogtepunt (ongetwijfeld mede onder invloed van de nodige blikjes Red Bull). Dit is ook hét moment waarop The Flying Bulls traditioneel iets bijzonders laten zien.
Even voor 16:00 uur steeg de DC-6 op zonder passagiers en demonstreerde in de lucht boven het festivalterrein haar vitale wendbaarheid. Ondanks haar respectabele leeftijd van 67 jaar, danste de oude dame soepel in de lucht boven de Flevopolder mee met de hossende meute onder haar.
Gedag zeggen op Texel
Na de passes even na 16:00 uur moest de DC-6 een uurtje wachten, want ook bij de sluiting van het Power Hour zou de DC-6 voorvliegen. En tja, wat doe je dan in zo’n geval? Welnu, daar had de crew wat op gevonden. Sinds jaren heeft de familie De Bruijn op Texel Airport een goede relatie met de Flying Bulls. En als je dan toch “in de buurt” bent, dan ga je even gedag zeggen. Met een pittig gangetje kachelde de OE-LDM daarom richting Texel Airport. Daar werd een geweldig mooie low pass uitgevoerd. Op Facebook is daarvan een mooie video te vinden.
Met een paar bochten om de tijd vol te maken kwam de OE-LDM om 17:00u weer keurig aan boven het Defqon.1 festivalterrein. Na nog enkele passes was de koek op en werd weer teruggevlogen naar Lelystad Airport. En omdat de crew de low passes nu een eenmaal lekker in de vingers had vandaag werd ook bij deze aankomst op Lelystad een strakke low pass gemaakt van begin tot eind van de baan.
Huiswaarts
Op zondagochtend was het tijd om terug te keren. Niet alleen voor de festivalgangers van Defqon.1, maar ook voor de crew van The Flying Bulls. Aan boord bevonden zich opnieuw een aantal relaties van Red Bull die mee mochten naar Salzburg.
Om 11:10 uur werd gestart. Na een vlucht van twee uur en twintig minuten landde de OE-LDM weer op haar thuisbasis. Dat had iets sneller gekund, ware het niet dat men bij vertrek ook nog even het gras ging maaien op Lelystad Airport — natuurlijk tijdens een laatste afscheids-pass gevolgd door een scherpe rechterbocht richting ‘Bravo’.
What’s next?
Net als voorgaande jaren wist Red Bull ons te verrassen met bijzondere luchtvaartuigen. We noemen de Bell AH-1 helikopter of de Alpha Jets. De Douglas DC-6 was het grootste uit de vloot wat The Flying Bulls ons konden voorschotelen. We kijken nu alweer uit naar volgend jaar. Benieuwd wat er dan uit de stal ten tonele mag verschijnen!
2 gedachten over “Defqon.1 ontvangt kroonjuweel Flying Bulls: de OE-LDM Douglas DC-6B”
Red Bull, vind ik niet te zuipen, maar wat een juweel van een vliegmachien 😍 Overigens, de hoogste staat van paraatheid is DEFCON 1 (met een “c” dus)
Hallo Leonard,
Dank voor je oplettendheid, ik heb het aangepast in de tekst.
Groet,
Berend Jan Floor